Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Η αλήθεια για την εκτροφή ψαριών



Ο συγγραφέας Jonathan Safran στο δεύτερο μέρος του βιβλίου του ''Eating Animals'', αποκαλύπτει πως η εντατική εκτροφή ψαριών, είναι στην πραγματικότητα κάτι αντίστοιχο με την εκτροφή ζώων ξηράς κάτω από το νερό.

Τα βιομηχανικώς εκτρεφόμενα κοτόπουλα, οι γαλοπούλες και τα βοοειδή, όλα υποφέρουν βασικά με παρόμοιους τρόπους. Έτσι γίνεται και με τα ψάρια. Συνήθως όμως δε σκεφτόμαστε τα ψάρια και τα ζώα της ξηράς με τον ίδιο τρόπο, αλλά σαν μία "υδατοκαλλιέργεια" . Όμως η εντατική εκτροφή των ζώων της θάλασσας είναι ουσιαστικά ΄μία βιομηχανική εκτροφή ζώων κάτω από το νερό.

Μια σημαντική αιτία ταλαιπωρίας για το σολομό και τα άλλα ψάρια εκτροφής, είναι η άφθονη παρουσία ψειρών της θάλασσας, οι οποίες ευδοκιμούν στο βρώμικο νερό. Αυτές οι ψείρες, προκαλούν ανοικτά τραύματα που μερικές φορές φτάνουν έως τα κόκαλα στο πρόσωπο ενός ψαριού - ένα φαινόμενο γνωστό ως το «στέμμα του θανάτου» στη βιομηχανία. Ένα μόνο εκτροφείο σολομού παράγει σύννεφα από κοπάδια θαλάσσιων ψειρών σε αριθμό 30.000 φορές μεγαλύτερα από ό, τι εμφανίζονται στη φύση.

Τα ψάρια που επιβιώνουν σε αυτές τις συνθήκες (10% έως 30% θνησιμότητα θεωρείται καλή από πολλούς στη βιομηχανική εκτροφή), είναι πιθανό να παραμένουν χωρίς τροφή για 7 έως 10 ημέρες για να απαλλαγούν από το άχρηστο σωματικό τους βάρος κατά τη μεταφορά τους προς σφαγή. Εκεί σκοτώνονται σχίζοντάς τους τα βράγχια, πριν πεταχτούν σε μια δεξαμενή νερού όπου αιμορραγούν μέχρι θανάτου. Συχνά τα ψάρια σφάζονται έχοντας όλες τις αισθήσεις τους και πεθαίνουν μέσα σε έντονους σπασμούς. Σε άλλες περιπτώσεις, μπορούν να αναισθητοποιηθούν, αλλά οι τωρινές μέθοδοι αναισθητοποίησης είναι αναξιόπιστες.

Είναι όμως τα ψάρια που αλιεύονται μια πιο ανθρωπιστική εναλλακτική λύση;

Έχουν σίγουρα καλύτερη ζωή πριν από τη στιγμή της αλίευσης, δεδομένου ότι δεν ζουν σε περιορισμένους βρώμικους χώρους. Αυτή είναι μια σημαντική διαφορά. Αλλά σκεφτείτε τις πιο κοινές μεθόδους ψαρέματος ελεύθερου τόνου, γαρίδας και σολομού. Τρεις μέθοδοι είναι κυρίαρχες: τα παραγάδια, οι τράτες και τα γρι-γρι.

Ένα παραγάδι, μοιάζει σαν μία τηλεφωνική γραμμή κατά μήκος του νερού, όπου κρέμεται από σημαντήρες. Ανά τακτά διαστήματα κατά μήκος αυτής της κύριας γραμμής, υπάρχουν μικρότερες γραμμές-νήματα με αγκίστρια. Τώρα φανταστείτε ότι δε μιλάμε για ένα τέτοιο παραγάδι με πολλά αγκίστρια, αλλά για δεκάδες ή εκατοντάδες, το ένα μετά το άλλο από ένα μόνο πλοίο. Και φυσικά, δεν υπάρχει μόνο ένα πλοίο που χρησιμοποιεί παραγάδια, αλλά δεκάδες, εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες σε μεγαλύτερους εμπορικούς στόλους.

Τα παραγάδια σήμερα μπορεί να φθάσουν τα 75 ναυτικά μίλια. Και τα παραγάδια δεν σκοτώνουν μόνο «το είδος που στοχεύουν», αλλά ακόμη 145 διαφορετικά είδη. Μια μελέτη διαπίστωσε ότι περίπου 4,5 εκατομμύρια θαλάσσια ζώα θανατώνονται από τα παραγάδια κάθε χρόνο, συμπεριλαμβανομένων περίπου 3,3 εκατομμύρια καρχαρίες, 1 εκατ. ξιφίες, 60.000 θαλάσσιες χελώνες, 75.000 άλμπατρος και 20.000 δελφίνια και φάλαινες.
Aκόμη και τα παραγάδια, όμως, δεν προκαλούν τις τεράστιες παράπλευρες απώλειες σε αλιεύματα όπως οι τράτες. Ο πιο κοινός τύπος σύγχρονης μηχανότρατας γαρίδων σαρώνει μια περιοχή περίπου 25 με 30 μέτρα πλάτος. Η τράτα τραβιέται κατά μήκος του πυθμένα του ωκεανού για αρκετές ώρες, σαρώνοντας γαρίδες (και οτιδήποτε άλλο) με ένα μακρύ δίχτυ σαν χωνί. Η αλιεία με τράτες είναι το αντίστοιχο της καταστροφής τροπικών δασών (clear-cutting). Όποιος και αν είναι ο στόχος, οι μηχανότρατες σαρώνουν ψάρια, καρχαρίες, σελάχια, καβούρια, καλαμάρια, χτένια - συνήθως περίπου 100 διαφορετικά είδη ψαριών και άλλα είδη. Σχεδόν όλα πεθαίνουν. Οι λιγότερο αποτελεσματικές ρίχνουν πάνω από το 98% από αυτά νεκρά, πίσω στον ωκεανό. Αυτή η τακτική είναι πολύ καταστροφική για τα ζώα της θάλασσας.

Σύγχρονες τεχνικές αλιείας καταστρέφουν τα οικοσυστήματα που συντηρούν πιο πολύπλοκα σπονδυλωτά (όπως ο σολομός και ο τόνος), αφήνοντας στο πέρασμά τους μόνο τα λίγα είδη που μπορούν να επιβιώσουν με φυτά και πλαγκτόν.

Όπως καταβροχθίζουμε τα πιο επιθυμητά ψάρια, τα οποία είναι συνήθως στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας και σαρκοφάγα όπως ο τόνος και ο σολομός, θα εξαλείψουμε τους θηρευτές και θα προκαλέσουμε μια βραχύβια έκρηξη των ειδών που βρίσκονται μία θέση χαμηλότερα στην τροφική αλυσίδα. Στη συνέχεια ξεχνάμε τα ψάρια αυτού του είδους και προχωράμε μια βαθμίδα χαμηλότερα. Η διαδικασία με την αλλαγή των γενεών καθιστά δύσκολο να δει κανείς τις αλλαγές (ξέρετε τι ψάρια έτρωγαν οι παππούδες σας;), καθώς και το γεγονός ότι τα αλιεύματα δεν μειώνονται σε όγκο δίνουν μια παραπλανητική εντύπωση αειφορίας.

Η μηχανότρατα και το παραγάδι δεν προκαλούν μόνο οικολογικές ανησυχίες. Είναι επίσης από τις πιο βάρβαρες μεθόδους ψαρέματος. Στις μηχανότρατες, εκατοντάδες διαφορετικά είδη συνθλίβονται μαζί, τραυματίζονται στα κοράλλια, συγκρούονται στα βράχια - για ώρες – και έπειτα ανασύρονται από το νερό, προκαλώντας τους επώδυνη αποσυμπίεση (αυτό προκαλεί μερικές φορές τα μάτια των ζώων να πετάγονται έξω ή τα εσωτερικά τους όργανα να βγαίνουν από το στόμα τους). Αλλά και στα παραγάδια ο θάνατος των ψαριών είναι γενικά αργός. Μερικά απλά κρέμονται εκεί και πεθαίνουν μόνο όταν απομακρύνονται από αυτά. Ορισμένα πεθαίνουν από την πληγή που προκλήθηκε από το αγκίστρι στο στόμα τους ή προσπαθώντας να ξεφύγουν. Μερικά ανήμπορα να ξεφύγουν κατασπαράσσονται από αρπακτικά.

Το γρι-γρι είναι η κύρια τεχνολογία που χρησιμοποιείται για την αλίευση του τόνου. Ένας τοίχος από δίχτυα, απλώνεται γύρω από το κοπάδι ψαριών-στόχο και όταν αυτό περικυκλωθεί, το κάτω μέρος του διχτυού τραβιέται μαζί σαν να τραβάμε το κορδόνι για να κλείσουμε ένα πουγκί. Τα παγιδευμένα ψάρια-στόχος αλλά και άλλα θαλάσσια πλάσματα που βρίσκονται τριγύρω, ανασύρονται τότε στο κατάστρωμα. Ψάρια μπερδεμένα στα δίχτυα μπορεί πολλές φορές να κομματιαστούν σιγά-σιγά σε αυτή τη διαδικασία. Τα περισσότερα από αυτά τα θαλάσσια ζώα όμως, πεθαίνουν στο πλοίο αργά από ασφυξία ή τους κόβουν τα βράγχια έχοντας ακόμη τις αισθήσεις τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα ψάρια πετιούνται σε πάγο, πράγμα το οποίο μπορεί να παρατείνει το θάνατό τους.

Μήπως όλο αυτό το θέμα είναι αρκετό για να αλλάξουμε ό,τι τρώμε; Σε τι συμπέρασμα θα κατέληγαν οι πιο επιλεκτικοί παμφάγοι, αν σε κάθε σολομό που έτρωγαν, υπήρχε μια ετικέτα που ανέφερε ότι ο 2.5ft σολομός εκτροφής, πέρασε τη ζωή του σε ένα χώρο όσο μια μπανιέρα και ότι τα μάτια των ζώων αιμορραγούσαν από την ένταση της ρύπανσης; Τι και αν η ετικέτα αναφέρει την αύξηση των πληθυσμών παρασίτων, την αύξηση των ασθενειών, τη γενετική υποβάθμιση και τις νέες ασθένειες ανθεκτικές στα αντιβιοτικά που προκύπτουν από την εκτροφή ψαριών;

Κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι τουλάχιστον κάποιο ποσοστό των αγελάδων και των χοίρων σφάζονται με ταχύτητα και ίσως κάποια προσοχή. Για τα ψάρια όμως δεν υπάρχει καλός θάνατος. Ούτε για ένα από αυτά. Ποτέ δεν πρέπει να αναρωτηθούμε εάν τα ψάρια στο πιάτο μας έχουν υποφέρει.
Αυτό είναι σίγουρο.


Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μας θα μας βρείτε εδώ:
animalsplace@gmail.com