Temple Grandin – Η σχεδιάστρια του θανάτου

Η Temple Grandin, είναι γνωστή για την εργασία της στον αυτισμό και το σχεδιασμό εγκαταστάσεων «ανθρωπιστικής» μεταχείρισης βοοειδών.

Αγαπητή σε πολλούς, η Grandin, η οποία είναι αυτιστική, ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που μίλησαν ανοικτά στο κοινό για την κατάστασή της και το στίγμα που συχνά συνδέεται με τον αυτισμό.
Εκτός του ότι είναι μια από τις πρώτες γυναίκες που βρέθηκαν στη σκηνή της βιομηχανίας βοείου κρέατος, όπου δεν τη δέχτηκαν καθόλου θερμά, είναι επίσης ευρέως γνωστή για τις διαλέξεις της και τα βιβλία της, συμπεριλαμβανομένου του ‘Animals Make Us Human: Creating the Best Life for Animals’.

Grandin, η οποία διαθέτει διδακτορικό δίπλωμα και είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στη Συμπεριφορά των Ζώων (Animal Behavior)στο Colorado State University, αποδίδει στον αυτισμό την επιτυχία της.
Ισχυρίζεται ότι η υπερευαισθησία και η μοναδική διορατικότητά της, είναι αυτά που την έκαναν να συντονίζεται με τις αισθήσεις των ζώων και πως χρησιμοποιεί την ικανότητά της αυτή στη γεωργική μηχανική, για να δημιουργήσει «ανθρωπιστικές» εγκαταστάσεις σφαγής.

Ενώ έχει σίγουρα ξεπεράσει ορισμένα τεράστια εμπόδια, έχει επίσης προκαλέσει κάποιες κριτικές που δεν την βλέπουν καθόλου ως ηρωίδα για τα ζώα. Πράγματι, κάτι δεν πάει καλά.

Στο βιβλίο της, Τα Ζώα Μας Κάνουν Ανθρώπους (Animals Make Us Human), η Grandin αναφέρει: «Θυμάμαι έντονα την επόμενη ημέρα, όταν είχα εγκαταστήσει τον πρώτο κεντρικό διάδρομο μεταφοράς σε μονάδα στη Νεμπράσκα, όταν στεκόμουν σε μια εναέρια πασαρέλα, με θέα τεράστια κοπάδια βοοειδών σε μαντριά κάτω από εμένα. Όλα αυτά τα ζώα πήγαιναν προς το θάνατό τους, με ένα σύστημα που είχα εγώ σχεδιάσει. Άρχισα να κλαίω και τότε μια σκέψη ήρθε στο μυαλό μου. Κανένα από τα ζώα που ήταν σε αυτό το σφαγείο δε θα είχαν γεννηθεί, αν δεν είχαν εκτραφεί από τους ανθρώπους. Δε θα είχαν ζήσει ποτέ, τίποτε απ’ όλα αυτά.»

Ο Jeffrey Masson, συγγραφέας του When Elephants Weep, γράφει για το έργο της Grandin στο βιβλίο του: Η Temple Grandin Μου Προκαλεί Δάκρυα (από Απογοήτευση) - Temple Grandin Brings Me to Tears (of Frustration). «Είναι ότι, "δεν μπορεί ποτέ να κάνει το επόμενο βήμα και να αμφισβητήσει αυτό που κάνει. Η διορατικότητά της "φαίνεται να έχει καθησυχάσει τη συνείδηση της για πάντα’’! Μία στιγμή πραγματικής ενόρασης, όταν έκλαψε, καταπνίχτηκε γρήγορα από ένα χαζό κλισέ.»

Η Dr Grandin δεν κάνει ποτέ την κρίσιμη ερώτηση στο θέμα: «Είναι σωστό να το κάνουμε αυτό τελικά;»

Φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι κάποιος θα μπορούσε να γίνει ένας εξέχων ειδικός σε θέματα ηθικής, χωρίς να είναι σε θέση να κάνει αυτή την ερώτηση.
Φαίνεται επίσης περίεργο το γεγονός ότι κάποιος που αγαπάει τα ζώα και αισθάνεται ότι μπορεί να συντονιστεί με τη σκέψη των ζώων, δεν προσπαθεί να τα βοηθήσει να ζήσουν, αλλά εντελώς ειρωνικά σχεδιάζει το θάνατό τους για τα προς το ζην. Οι αγελάδες, οι χοίροι και τα κοτόπουλα που έρχονται αντιμέτωπα με το θάνατό τους στο σφαγείο, δεν θέλουν να πεθάνουν όπως ακριβώς δε θέλουμε και εμείς. Και το πιθανότερο είναι ότι δεν θέλουν να ζήσουν ούτε την "καλή" ζωή σε ένα «ανθρωπιστικό» εκτροφείο.

Μήπως τελικά χρησιμοποιείται η Grandin ως πιόνι, για να καθησυχάσει την ενοχή των καταναλωτών πάνω σε κάτι που οδεύει γρήγορα προς το προσκήνιο της ηθικής αμφισβήτησης;

Μήπως τελικά οι άνθρωποι χρησιμοποιούν οξύμωρους όρους όπως "ανθρωπιστική σφαγή"(humane slaughter), "συμπονετικός σαρκοφάγος"(compassionate carnivore) και "ηθικός κρεοφάγος"(ethical meat eater) για να καθησυχάσουν τη συνείδησή τους και να καταπνίξουν το ταχύτερο τα δάκρυα τους, όπως ακριβώς και η Grandin; Δεν είναι το ίδιο πράγμα για τους κρεατοφάγους που επικρίνουν τη χρήση συναισθηματικών χαρακτηρισμών όταν αναφερόμαστε στα δικαιώματα των ζώων και την ευημερία τους;

Πηγή