Ο δρόμος για το veganism

Ο καθηγητής Gary Francione εξετάζει ένα σύνολο επιχειρημάτων που αναφέρονται συνήθως σαν το «μέσο» για το veganism (απόλυτη χορτοφαγία). Τρία τέτοια επιχειρήματα είναι: (1) ότι πρέπει να προωθήσουμε κάποια μορφή χορτοφαγίας που επιτρέπει την κατανάλωση των γαλακτοκομικών προϊόντων, των αυγών, ή ακόμα και των ψαριών ως μέσο για το veganism(απόλυτη χορτοφαγία) (2) ότι πρέπει να προαγάγουμε το «happy meat» και τα προϊόντα του, όπως το κοτόπουλο KFC όπου έχει θανατωθεί με αέριο, ή «τα ελευθέρας βοσκής» αυγά, ως μέσο για τη χορτοφαγία και έπειτα το veganism lacto-ovo-pesco (δηλ κατανάλωση ψαριών, γαλακτοκομικών και αυγών) και (3) ότι πρέπει πρώτα να επανεξετάσουμε και μεταρρυθμίσουμε την ευημερία των ζώων ως μέσο για την ολική κατάργηση της εκμετάλλευσής τους.

Πρέπει όμως να προωθούμε κάτι που είναι ηθικά λάθος ως μέσο για να οδηγηθούμε σε κάτι ηθικά σωστό;
Σαν θεωρητικό θέμα, ακόμα κι αν το vegetarianism (χορτοφαγία) είναι ένα μέσο για το veganism (απόλυτη χορτοφαγία), ή το «happy meat» είναι ένα μέσο για το vegetarianism (χορτοφαγία), ή η μεταρρύθμιση της ευημερίας των ζώων είναι ένα μέσο για την κοινωνική αποδοχή της κατάργησης της εκμετάλλευσης των ζώων, πρέπει να τα υποστηρίζουμε;
Είναι, φυσικά, καλύτερο εάν ένας βιαστής δεν κτυπά το θύμα του, αλλά πρέπει να υποστηρίζουμε τον «ανθρωπιστικό» βιασμό ως μέσο για την κατάργηση του; Μερικές μορφές ρατσισμού είναι καλύτερες από άλλες μορφές ρατσισμού, αλλά μπορεί κανείς να προτείνει ότι πρέπει να είμαστε υπέρ εκείνων των υποθετικά «καλύτερων» μορφών ρατσισμού; Ναι, είναι καλύτερο να βασανίσουμε κάποιον λιγότερο, αλλά θα υποστηρίζαμε τα «ανθρωπιστικά» βασανιστήρια;

Όταν τέτοια θέματα αφορούν ανθρώπους οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε ότι είναι λάθος να προωθούμε τον «ανθρωπιστικό» βιασμό, τα «ανθρωπιστικά» βασανιστήρια κτλ.

Αλλά όταν αναφερόμαστε σε μη ανθρώπινα όντα, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε έτοιμοι να προωθήσουμε ιδέες που παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα. Δεν υπάρχει καμία σημαντική ηθική διαφορά μεταξύ του κρέατος και των γαλακτοκομικών ή μεταξύ του κρέατος και των ψαριών. Υπάρχει η ίδια δυστυχία (εάν όχι περισσότερη) σε ένα ποτήρι γάλα όσο και σε μια μπριζόλα, και για ένα ψάρι, η ζωή του είναι τόσο σημαντική, όσο και για μία αγελάδα. Το «happy meat» και τα προϊόντα του, δεν σημαίνει μεγαλύτερη προστασία για τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες των ζώων, και η καλύτερη μεταχείρισή τους θα θεωρείτο βασανιστήριο αν αναφερόμαστε σε ανθρώπους.
Η προώθηση της «μεταρρύθμισης της ευημερίας» των ζώων είναι άμεσα ισοδύναμη με την προώθηση του «ανθρωπιστικού» βιασμού ή του «ανθρωπιστικού» ρατσισμού.

Επομένως, αυτά τα επιχειρήματα έχουν το μη αποδεκτό χαρακτηριστικό της προώθησης της συμπεριφοράς ή των πρακτικών, που παραβιάζουν ρητά τα θεμελιώδη δικαιώματα των ζώων εφόσον δεν θα κάναμε ποτέ κάτι τέτοιο σε έναν άνθρωπο.
Η προσέγγιση λοιπόν αυτή, είναι εξ’ αρχής speciesist (σπισιστική).

Επίσης, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για να υποστηριχθούν αυτοί οι ισχυρισμοί. Αν και βεβαίως υπάρχουν χορτοφάγοι που έχουν γίνει vegans, υπάρχουν επίσης πολλοί χορτοφάγοι που δεν έγιναν ποτέ veganς. Όσον αφορά τον ισχυρισμό, ότι το «happy meat» θα οδηγήσει στη χορτοφαγία που θα οδηγήσει στο veganism, τα στοιχεία φαίνονται να δείχνουν στην αντίθετη κατεύθυνση.
Δηλαδή το κίνημα του «happy meat» μας οδηγεί προς τα πίσω και όλο και περισσότεροι άνθρωποι-συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που ήταν κάποτε χορτοφάγοι ή ακόμη και vegans-άλλη μια φορά νιώθουν άνετα με την κατανάλωση ζωικών προϊόντων.

Ο ισχυρισμός ότι η αλλαγή στην ευημερία των ζώων είναι το μέσο που θα μας οδηγήσει στην κοινωνική αποδοχή και επίτευξη της κατάργησης της εκμετάλλευσης, όχι μόνο δεν έχει καμία βάση αλλά είναι τελείως λάθος. Η προσέγγιση αυτή υπάρχει για 200 χρόνια τώρα, και σήμερα χρησιμοποιούμε τα ζώα με τους πιο φρικτούς τρόπους από ποτέ στην ιστορία. Δεν υπάρχει καμία ιστορική απόδειξη που να επιβεβαιώνει ότι αυτός ο τρόπος θα μας οδηγήσει στην ολική κατάργηση της εκμετάλλευσης των ζώων.

http://www.abolitionistapproach.com