ΤΟ ΣΦΑΓΕΙΟ

Το σφαγείο

Το παρακάτω απόσπασμα βρίσκεται στο βιβλίο Making a Killing του Bob Torres, στις σελίδες 46-49.Στο βιβλίο της Slaughterhouse, η Gail Eisnitz εξετάζει το πρόβλημα της παραμέλησης και της κακοποίησης στα σφαγεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, δείχνοντας μέσα από συνεντεύξεις πρώτου προσώπου πως αυτά τα προβλήματα περνάνε στο σύστημα το ίδιο. Η Eisnitz παίρνει συνέντευξη από εργάτες που γδάρανε ζώα που ανοιγόκλειναν τα μάτια τους, κλότσαγαν, μούγκριζαν, και ούρλιαζαν. Ενώ είναι εμφανώς φριχτό για τα ζώα, είναι επίσης φανερά επικίνδυνο για τους ανθρώπους που δουλεύουν δίπλα σε αγελάδες εκατοντάδες κιλών που χτυπιούνται, τινάζοντας από τον πόνο από την διαδικασία της σφαγής. Περιστασιακά, οι αγελάδες θα πέσουν από την αλυσίδα που κρέμονται, και θα τσακιστούν στο πάτωμα, ή μπορεί να κλοτσήσουν και να τραυματίσουν οποιονδήποτε εργάτη της γραμμής. Οι συνθήκες για τη σφαγή γουρουνιών δεν είναι καλύτερες, και η κύρια μέριμνα της λειτουργίας του σφαγείου είναι να κρατηθεί η γραμμή σε κίνηση, να κρατείται κερδοφόρα. Η συνέντευξη της Eisnitz με έναν εργάτη, τον Εd Van Winkle – κακόφημο στους τοπικούς κύκλους για το ότι δούλευε σε δέκα διαφορετικές εγκαταστάσεις – αποκαλύπτει τα βάθη των προβλημάτων με αυτή τη νοοτροπία που επικρατεί το κέρδος στα σφαγεία γουρουνιών:«Πιστεύεις πως το πρόβλημα είναι κάποια λειτουργία αυτών που αναισθητοποιούν τα ζώα;» Τον ρώτησα. «Ή ο εξοπλισμός;»«Νομίζω πως το όλο πρόβλημα είναι η στάση που έχουμε,» απάντησε. «Όσο η αλυσίδα τρέχει, δε δίνουν μία για το τι πρέπει να γίνει για να μείνει το γουρούνι στη σειρά. Πρέπει να έχεις ένα γουρούνι σε κάθε γάντζο, αλλιώς θα έχεις έναν επιστάτη να σε ζαλίζει.»Ο Van Winkle ακουγόταν κουρασμένος, εξαντλημένος, πολύ φοβισμένος για να το παίξει σκληρός.

«Όταν ξεκίνησα στον Morrelli ήταν μια πολύ διαφορετική εταιρία. Σε κάποιο σημείο υπήρξε μια δραματική αλλαγή, προκαλούμενη από την απληστία, κατά τη γνώμη μου. Αν κάποιος τραυματιζόταν, δε θα έκλεινες την αλυσίδα. Θα τον τράβαγες από το πάτωμα και θα συνέχιζες την αλυσίδα. Η αλυσίδα έγινε το πιο σημαντικό πράγμα. Όλα τα άλλα έγιναν δευτερεύοντα.»«Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση στο Morrelli ολοένα και χειροτέρευε. Σήμερα, η διοίκηση δε νοιάζεται για το πως θα βρεθεί το γουρούνι στη γραμμή. Η διοίκηση δε νοιάζεται για το αν το γουρούνι είναι αναίσθητο ή αν έχει τις αισθήσεις του, ή αν αυτός που τα αναισθητοποιεί είναι τραυματισμένος στο πάτωμα. Το μόνο που νοιάζει τον Morelli είναι να σκοτώνονται τα γουρούνια.»Θέλοντας να οδηγήσουν τα γουρούνια στη διαδικασία σφαγής όσο πιο γρήγορα γίνεται, ο Van Winkle και άλλοι εργάτες κάνανε σχεδόν οτιδήποτε ήταν απαραίτητο για να προχωρήσουν τη διαδικασία. Ο Van Winkle περιγράφει το να παίρνει τα ραβδιά και να καρφώνει τα γουρούνια στα μάτια για να τα κάνει να προχωρήσουν, και το να παρακολουθεί τους οδηγούς να χρησιμοποιούν σωλήνες για να σκοτώσουν τα γουρούνια, που είτε αρνούνται, είτε δε μπορούν να μπουν από το κλουβί στο σφαγείο. Παραδεχόμενος ότι χτύπησε 11 γουρούνια μέχρι θανάτου μέσα σε μια μέρα, ο Van Winkle λέει:«Τα γουρούνια στρεσάρονται πολύ εύκολα», συνέχισε. «Αν τα καρφώνεις πολύ, μπορεί να πάθουν ανακοπή καρδιάς. Αν φέρεις στο κλουβί ένα γουρούνι που το έχεις τσακίσει στο ξύλο και έχει πάθει ανακοπή, ή αρνείται να κινηθεί, παίρνεις ένα γάντζο και τον καρφώνεις στον κώλο του. Το κάνεις αυτό, προσπαθώντας να γαντζώσεις το κόκκαλο της λεκάνης. Μετά το τραβάς αντίθετα. Τραβάς αυτά τα γουρούνια ζωντανά και πολλές φορές ο γάντζος ξεσκίζει τον κώλο. Έχω δει ξεσκισμένους μηρούς εντελώς ανοιχτούς. Έχω δει επίσης έντερα να βγαίνουν έξω. Αν το γουρούνι καταρρεύσει κοντά στο κλουβί, χώνεις το γάντζο στο μάγουλο του και το τραβάς μπροστά.»Σαν ένα από τα πρώτα μέρη της διαδικασίας της σφαγής γουρουνιών, τα γουρούνια πρέπει να «καρφωθούν» ή να αφαιμαχθούν μέχρι θανάτου πριν μπουν στη δεξαμενή με το καυτό νερό για την αφαίρεση τριχών. Οι άνθρωποι που κάνουν το «κάρφωμα» λέγονται «καρφωτές» και συχνά εξαιτίας της ταχύτητας της γραμμής σφαγής, αποτυγχάνουν να κόψουν τα γουρούνια επαρκώς και ακριβώς, πράγμα που σημαίνει ότι αιμορραγούν μέχρι θανάτου πιο αργά. Αντί να πεθαίνουν γρήγορα, τα γουρούνια πολλές φορές πνίγονται στη δεξαμενή. Ο Van Winkle είπε ότι δεν ήταν σίγουρος αν τα γουρούνια καίγονταν μέχρι θανάτου ή αν πνίγονταν πρώτα, αλλά σε κάθε περίπτωση, ήταν τρομερά σκληρό, και επίσης επικίνδυνο για τους εργάτες της γραμμής, καθώς τα ανεπαρκώς «καρφωμένα» γουρούνια χτυπιούνται βίαια. Σε ένα περιβάλλον όπου οι άνθρωποι είναι μαχαίρια και δουλεύουν γρήγορα για να διατηρήσουν τη γρήγορα κινούμενη γραμμή, ο κίνδυνος για τους εργάτες ενισχύεται. Ο Van Winkle παραπονέθηκε στη διοίκηση, στον OSHA (αμερικάνικος κρατικός φορέας ελέγχου ασφαλείας και εφαρμογής νομοθεσίας), στο USDA (Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ), με τα παράπονα του να αποφέρουν κάποιες ανούσιες αλλαγές:«Αντί να αναλάβουν το θέμα, μας έδωσαν συρμάτινα γάντια, επειδή πολλοί από εμάς κόβανε τα χέρια τους. Αλλά όταν φοράς ένα συρμάτινο γάντι σε ένα χέρι με μαχαίρι, μπορεί να σου γλιστρήσει το μαχαίρι. Τα ζωντανά γουρούνια κλότσαγαν τα μαχαίρια από τα χέρια μας. Μετά, μας έδωσαν μαχαίρια με ενσωματωμένα δαχτυλίδια για τα δάχτυλα. Όταν ένα γουρούνι σε κλωτσάει, το μαχαίρι μένει στο χέρι σου. Οπότε αντί για ένα ιπτάμενο μαχαίρι, έχεις μια διπλή λεπίδα να περιστρέφεται γύρω από το χέρι σου».Ο ίδιος ο Van Winkle τραυματίστηκε στη γραμμή, όπως γράφει η Eisnitz:«Κόπηκα κατά μήκος της καρωτίδας μου», είπε. «Φοβήθηκα, φοβήθηκα μέχρι θανάτου. Τα ράμματα πάνε μαζί με αυτό το τμήμα της δουλειάς. Μπορώ να ζήσω με ράμματα. Μπορώ να ζήσω αν κόβομαι μια φορά στο τόσο. Αυτό με το οποίο δε μπορώ να ζήσω είναι να κόψω τον ίδιο μου το λαιμό.Αφού έκοψα το λαιμό μου, είπα στον επιστάτη, δεν είμαι εδώ για να πεθάνω, δε θα καρφώσω άλλα γουρούνια για σένα. Βρέθηκα με τη διοίκηση και τους είπα, “Δεν μπορείτε να με αναγκάζετε να καρφώνω ζωντανά γουρούνια. Ο νόμος αναφέρει ότι δεν είμαι υποχρεωμένος να κάνω κάτι που βάζει τη ζωή μου σε κίνδυνο. Λοιπόν, η ζωή μου είναι σε κίνδυνο οπότε δεν καρφώνω άλλα γουρούνια”».Επιπρόσθετα στους φυσικούς τραυματισμούς από την πραγματική δουλειά, η δουλειά του σφαγείου, αποφέρει ψυχολογικά και συναισθηματικά προβλήματα στους εργάτες. Ο Van Winkle περιγράφει πως οι άνθρωποι που δουλεύουν στο «τμήμα καρφώματος», αναπτύσσουν μια «συμπεριφορά που σου επιτρέπει να σκοτώνεις πράγματα αλλά δε σου επιτρέπει να νοιάζεσαι». Ο Van Winkle περιγράφει τα αποτελέσματα που είχε αυτό στην δουλειά του και στην προσωπική του ζωή:«Μπορείς να κοιτάξεις ένα γουρούνι στα μάτια που περπατάει τριγύρω στο γεμάτο με αίμα πάτωμα και να πεις, Θεέ μου, αυτό πραγματικά δεν είναι άσχημο ζώο. Μπορεί να θέλεις να το χαϊδέψεις. Τα γουρούνια στο μέρος θανάτωσης έρχονταν και με σπρώχναν με τη μουσούδα τους σαν τα κουτάβια. Δύο λεπτά αργότερα, έπρεπε να τα σκοτώσω – να τα χτυπήσω μέχρι θανάτου με ένα σωλήνα. Δε μπορώ να νοιαστώ.«Όταν δούλευα στον πάνω όροφο βγάζοντας τα άντερα των γουρουνιών, μπορούσα να υιοθετήσω μια συμπεριφορά πως δούλευα σε μια γραμμή παραγωγής, βοηθώντας να τραφούν άνθρωποι. Αλλά κάτω στο τμήμα καρφώματος δεν βοηθούσα να τραφούν άνθρωποι. Σκότωνα πράγματα. Η συμπεριφορά μου ήταν, είναι μόνο ένα ζώο. Σκότωσε το».«Κάποιες φορές έβλεπα τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, επίσης, είπε. «Είχα ιδέες να κρεμάσω τον επιστάτη μου ανάποδα στη γραμμή και να τον καρφώσω. Θυμάμαι να μπαίνω στο γραφείο και να λέω στον υπεύθυνο προσωπικού ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα να τραβήξω τη σκανδάλη σε έναν άνθρωπο – αν μου κολλάς θα σε τινάξω στον αέρα».«Κάθε καρφωτής που ξέρω κουβαλάει ένα όπλο, και κάθε ένας από αυτούς θα σε πυροβολούσε. Οι περισσότεροι καρφωτές που ξέρω έχουν συλληφθεί για επίθεση. Πολλοί από αυτούς έχουν προβλήματα με το αλκοόλ. Πρέπει να πιουν, δεν έχουν άλλο τρόπο να αντιμετωπίσουν τη θανάτωση ζωντανών ζώων που χτυπιούνται όλη τη μέρα. Αν σταματήσεις και το σκεφτείς, σκοτώνεις αρκετές εκατοντάδες πλάσματα τη μέρα».Η οργή και η αλλοτρίωση που ακολουθεί αυτούς τους εργάτες στο σπίτι συνήθως μετατρέπεται σε βία εναντίον των οικογενειών και εναντίον των κοινοτήτων που ζουν. Είναι μια βία που εύκολα διαρρέει από τα όρια του σφαγείου. Σαν τον Ed Van Winkle, ο Virgil Butler βρήκε τον εαυτό του να γίνεται όλο και πιο βίαιος όσο δούλευε στον Tyson, και επίσης παρατήρησε την ίδια βία σε άλλους που δούλευαν μαζί του, κάποιοι εκ των οποίων κακοποιούσαν τις οικογένειες τους. Η λογική της σύγχρονης ζωικής παραγωγής απαιτεί τα ζώα να μεταφέρονται προς τη σφαγή αστραπιαία, με ελάχιστο σεβασμό για τις παράπλευρες απώλειες σε ανθρώπους και ζώα. Τα ζώα υποφέρουν καθώς αναισθητοποιούνται ανεπαρκώς και σφάζονται ενώ έχουν ακόμα τις αισθήσεις τους· οι άνθρωποι, που πρέπει να κάνουν αυτή τη σφαγή, υποφέρουν καθώς προσπαθούν να σιωπήσουν αυτά τα μέρη του εαυτού τους που εγγενώς απωθούνται από τις βίαιες δράσεις που απαιτούνται από αυτούς από τη δουλειά τους.Παρά τις κυματιστές απώλειες μέσα στην κοινωνία, η κατανάλωση των ζωικών προϊόντων είναι τόσο περιχαρακωμένη στις οικονομίες και στις κουλτούρες μας, που πολλοί από εμάς τρώνε τα υποπροϊόντα αυτού του συστήματος εκμετάλλευσης πολλές φορές τη μέρα. Σαν αποτέλεσμα, οι περισσότεροι από εμάς παραμένουν μακάρια ανενημέρωτοι για τη βία που συμβαίνει σε ανθρώπους και ζώα στο όνομά μας – για τις επιθυμίες μας.

πηγή:

http://antispe-gr.blogspot.com/2008/11/slaughterhouse.html